Rouwverwerking.info
Groult, Benoîte - Zout op mijn huid
Benoîte Groult - Zout op mijn huid
Benoîte Groult is een Franse schrijfster, geboren in Parijs in 1920, ze wordt gezien als een feministische schrijfster. Benoîte en haar vier jaar jongere zus Flora groeiden op in een artistieke en intellectuele omgeving. Flora Groult is in 2001 overleden. Benoîte en Flora Groult hebben beiden een studie voltooid école des Arts (school van de kunsten) en als journaliste gewerkt voor de tijdschriften Elle en Marie Claire. Hun vader Andre Groult was een succesvolle decorateur en meubelontwerper, een ontworpen kast van Andre Groult is tentoongesteld in het Musée des Arts décoratifs de Paris.
Als tieners hadden beide zussen al belangstelling voor schrijven. Gezamenlijk hebben ze hun eerste boek geschreven: “Dagboek voor vier handen” (Journal à quatre mains, 1958). Na deze succesvolle uitgave schreven ze samen nog twee boeken: Liefde tegen liefde (Le Féminin pluriel, 1965), Anna en Isabelle (Il était deux fois, 1967). Na deze drie gezamenlijke boeken heeft Benoîte Groult nog zeven boeken solo geschreven en uitgegeven. De meeste boeken zijn bestsellers geworden. Benoîte heeft een Erelegioen gekregen voor buitengewone verdiensten op burgerlijk gebied, dit is vooral in Frankrijk een onderscheiding met hoog aanzien.
Benoîte Groult - Zout op mijn huid - recensie
Gauvain wil graag met George trouwen maar George gelooft niet in hun wereld van verschillen en wil haar stoere zeeman niet in het kunstzinnige en literaire leven van haar in Parijs zetten. Liever houdt ze hem vrij, zoals hij is. Het getrouwd zijn vormt niet echt een belemmering, soms zien ze elkaar maar twee keer per jaar. George is in het verhaal een vrije onafhankelijke vrouw, zij denkt en beslist, Gauvain laat zich leiden door haar adviezen maar blijft wel zijn hele leven van George houden.
Het lijkt alsof ze elkaar continue tekort doen, waarom niet samenleven als een stel. Ondanks de passie ziet George de verschillen als niet verenigbaar, liefde overwint hierin niet alles vindt zij. Maar juist doordat hun levens elk hun eigen weg gaan en de wederzijdse aantrekkingskracht alleen maar sterker lijkt te worden overwint hun liefde wel alles. Scheiding van George, problemen thuis bij Gauvain, ziekte van Gauvain, waarbij George het einde ziet: “Aalscholvers kunnen alleen op zee leven, ze blijven nooit lang aan land”. Hun verhouding doorstaat alle stormen van het leven, als een aalscholver tegen de wind.
Als tieners hadden beide zussen al belangstelling voor schrijven. Gezamenlijk hebben ze hun eerste boek geschreven: “Dagboek voor vier handen” (Journal à quatre mains, 1958). Na deze succesvolle uitgave schreven ze samen nog twee boeken: Liefde tegen liefde (Le Féminin pluriel, 1965), Anna en Isabelle (Il était deux fois, 1967). Na deze drie gezamenlijke boeken heeft Benoîte Groult nog zeven boeken solo geschreven en uitgegeven. De meeste boeken zijn bestsellers geworden. Benoîte heeft een Erelegioen gekregen voor buitengewone verdiensten op burgerlijk gebied, dit is vooral in Frankrijk een onderscheiding met hoog aanzien.
Benoîte Groult - Zout op mijn huid - recensie
Het boek “Zout op mijn huid” is verfilmd als “Salt on Our Skin”. “Zout op mijn huid” is een verhaal met sterk autobiografische trekjes. Een verhaal over een bestaande maar nauwelijks uit te voeren liefde. Volgens sommige critici is het boek vanuit het feminisme beschreven volgens sommige juist niet.
George, een naam waar ze als kind een hekel aan heeft, woont in Parijs. Op haar achttiende werd ze verliefd op Gauvain, een zeeman uit Bretagne. Haar ouders brachten jaarlijks de zomer door in een dorp in Bretagne. Het verschil tussen het stadsleven van Parijs en het plattelandsleven in Bretagne is groot. Gauvain is zes jaar ouder, zeeman en visser. “Al getekend door zijn beroep, een gespierde jongeman, een natuurkracht met machtige handen verstrakt door het zout en een zware manier van lopen, net of hij dacht dat hij zich nog steeds op de brug van een schip bevond”. In vergelijking met deze zeebonk vindt George haar Parijse vrienden maar een stelletje melkmuilen. In de oogsttijd helpen Gauvain en George mee met het dorsen van de tarwe, voor het eerst zien ze elkaar niet als exemplaren van vijandige sociale klassen maar als menselijke wezens.
Twee jaar later zien ze elkaar pas terug, Gauvain is inmiddels bootsman en van plan om eerste stuurman op een vissersboot te worden. Gauvain is ook verloofd met een meisje uit het dorp, toch ontstaat er een romance tussen George en Gauvain. De verhouding tussen Gauvain en George blijft, 30 jaar lang, tot aan de dood van Gauvain in stand. Naast deze verhouding hebben ze hun eigen leven, zij in Parijs en hij in Bretagne, beiden getrouwd met een ander, kinderen gekregen en carrière gemaakt. De passievolle verhouding kent hoogte- en dieptepunten maar het verlangen naar elkaar blijft intens.Gauvain wil graag met George trouwen maar George gelooft niet in hun wereld van verschillen en wil haar stoere zeeman niet in het kunstzinnige en literaire leven van haar in Parijs zetten. Liever houdt ze hem vrij, zoals hij is. Het getrouwd zijn vormt niet echt een belemmering, soms zien ze elkaar maar twee keer per jaar. George is in het verhaal een vrije onafhankelijke vrouw, zij denkt en beslist, Gauvain laat zich leiden door haar adviezen maar blijft wel zijn hele leven van George houden.
Het lijkt alsof ze elkaar continue tekort doen, waarom niet samenleven als een stel. Ondanks de passie ziet George de verschillen als niet verenigbaar, liefde overwint hierin niet alles vindt zij. Maar juist doordat hun levens elk hun eigen weg gaan en de wederzijdse aantrekkingskracht alleen maar sterker lijkt te worden overwint hun liefde wel alles. Scheiding van George, problemen thuis bij Gauvain, ziekte van Gauvain, waarbij George het einde ziet: “Aalscholvers kunnen alleen op zee leven, ze blijven nooit lang aan land”. Hun verhouding doorstaat alle stormen van het leven, als een aalscholver tegen de wind.
Conclusie:
Een schitterend verhaal over een onmogelijke liefde maar toch is de liefde continue en onontkoombaar bij de vrouw George en de man Gauvain aanwezig.