Jij bent er nog maar geeft mij geen richting, wel steun door je aanwezigheid, misschien weet jij de richting ook niet, zijn we samen verdwaald. We houden elkaars hand vast, verloren in een wereld die niet meer aanvoelt als de onze. We dwalen verder en vertrouwen er maar op dat we ergens zullen aankomen en zo niet dan is het nog niet erg, we zijn samen. Uiteindelijk is er niks meer om te hopen of te vrezen, de liefde kent dit niet, die is en blijft de enige zuivere handreiking in een troebele wereld. Ik hou van de liefde die er gewoon er is, zonder eisen, zonder voorwaarden, zonder vragen. Ik worstel ermee of die liefde is verdwenen door jouw overlijden, voor mijn gevoel niet, alleen wel minder tastbaar aanwezig dan ik zou willen. Het is nu meer zoeken, het is een stroom van tegenstrijdigheden tussen wat wel en niet is verdwenen, opstand tegen wat is verdwenen, berusting vinden in wat er nog is. Liefde is niet iets dat zo maar verdwenen is, het is alleen soms zo ongrijpbaar, ik kan het alleen maar vinden in een vorm van acceptatie maar dat ligt op dit moment zo dicht bij moedeloosheid. Liever hou ik het beeld dat we samen hand in hand dwalen omdat we wel afscheid hebben genomen van jouw leven maar niet van onze liefde. Dat hebben we nooit gedaan en de dood is geen reden om dit nu wel te doen. Tot het laatste moment in je leven was er liefde en vertrouwen tussen ons, hoe zou ik dit kunnen loslaten, hoe zou ik dit zelfs maar mogen proberen. Is het geen onuitgesproken afspraak om de liefde niet te vergeten, een belofte die blijft voortleven omdat jij hebt bestaan. Een belofte die misschien wel nodig is om te kunnen sterven en die de dood iets minder hard maakt zowel voor jou als voor mij. Liefde was de basis waardoor ik tegen jou kon zeggen dat het goed was om te gaan, er was geen opstand op dat moment, zelfs geen moedeloosheid, niet bij jou of mij. Alleen maar berusting dat je mocht gaan, dat jouw liefde genoeg was, dat je alles hebt gegeven in het leven wat binnen je mogelijkheden lag en dat ik jou de garantie gaf dat je daar op mocht vertrouwen om te kunnen gaan.

Ergens ben en blijf jij voor mij aanwezig, zoals ik jouw hand vasthield om je te begeleiden naar de dood, hou jij nu mijn hand vast om mij bij te staan in deze moeilijke periode. Ik weet niet hoe het werkt, kan het rationeel niet verklaren, alleen maar voelen dat ik ergens niet alleen sta, dat jij er bent als ik jouw naam fluister. In de stille uurtjes van de vroege ochtend als de natuur om mij heen ontwaakt, in de overgang van het donker van de nacht naar het licht van het ochtendgloren, dan zie en ik voel ik jou. Het geeft moed om door te gaan, een vaag gevoel van richting in het doolhof van verlies. Ik pak je reikende hand, ik weet niet waarheen, alleen maar hier en nu is de liefde genoeg.