Het is een opmerkelijk mooie dag vandaag, warm, strakblauwe lucht, het blijft apart die overgangen. Ik raap al mijn moed bij elkaar en ga in de tuin aan het werk. De forsythia bloeit op drie plaatsen nu volop, de eerste scheuten van de hosta en de hortensia zijn al te zien. Ik verwijder het dode blad en wied het onkruid, mijn gebruikelijke werk. Ik hou wel van tuinieren, overal waar we woonden legde ik een tuin aan en deed het onderhoud. Jij hielp altijd mee met verpoten of zakken grond sjouwen als ik hierom vroeg. In dit huis zou jij nu bezig zijn met het opruimen van de sporen van de winter, de paden vegen, afgewaaide takken verwijderen, de zaagschuur opruimen. Ik zou jou de ontluikende planten laten zien, de knoppen in de bomen, binnenkort zullen de eerste bomen gaan bloeien, het dal voor ons huis en de bomen op de berg zullen een ware bloemenzee worden zoals elk voorjaar hier in het bos. We zouden de eerste tuinmeubels buiten gaan zetten en voor het eerst dit jaar buiten koffie gaan drinken, kijken en wijzen naar al het ontluikende groen, wat bloeit daar, krijgt die boom al blad. We zouden plannen maken over wat gaan we dit jaar aanpakken, we zouden er zin in hebben, het nieuwe jaar met de belofte van een mooi voorjaar, een warme zomer, de overgang in ons werk van de winter naar de zomer. We zouden er altijd uitkomen, we kenden alleen kleine tegenstrijdige belangen waarbij we altijd wel een compromis konden vinden. Het voorjaar zou het nu allemaal wat gemakkelijker moeten maken voor mij maar ik mis juist het praten over onze plannen, ik mis een gezamenlijke belofte van een nieuw jaar, ik mis de toekomst met jou. Het is onvoorstelbaar dat jij nu niet hier buiten genietend rondloopt en dit nooit meer zal doen. Hoe veelbelovend de tuin en de natuur om mij heen er ook uitziet, ik zie de belofte voor mij niet, de hoopvolle verwachtingen die horen bij een nieuwe start van het seizoen.