Ik zit met een half oog naar het songfestival te kijken, afgelopen dinsdag en donderdag heb ik er ook een gedeelte van gezien. Jij keek graag naar het songfestival, de nieuwe ontwikkelingen op muziekgebied hadden altijd je belangstelling. Ik keek meestal met jou mee, meer omdat jij het zo leuk vond dan dat ik er veel belangstelling voor had. Ik vond je commentaar altijd wel interessant, wat vond je van dat nummer en waarom vond je het wel of niet goed. Soms vond jij een song goed en ik niet of andersom, we konden er lekker over twisten, uiteindelijk maakten we een lijstje van kanshebbers waarbij jij de meeste nummers koos maar er ook wel een paar van mij accepteerde. Zelden won een van de songs die wij gekozen hadden, vorig jaar vonden we het nummer dat won nog bizar. Het kijken naar het festival was een gewoonte, leuk commentaar leveren op alles wat we zagen langskomen. Ik had dit jaar niet veel zin om te kijken, te moeilijk zonder jou. Vanavond won Nederland en ik werd heel verdrietig omdat jij dit niet meer mee maakt. Je zou zo blij zijn geweest, je zou het fantastisch hebben gevonden en trots zijn op Nederland. Voor het eerst in 44 jaar wint Nederland weer en jij bent er niet bij, zo triest. Ik mis jouw blijdschap, je vreugde, het genieten van het leven. Je afwezigheid begint wel wat te wennen, het missen van delen met jou went nauwelijks. Vanavond was het volle maan, we keken altijd graag naar het spel van licht op de bomen en op de bergen. Het maanlicht van een volle maan geeft een heel ander effect dan zonlicht, het lijkt een zee van licht op de hele omgeving en niet alleen daar waar een zonnestraal schijnt. Toch is de maneschijn het sterkst daar waar de maan naar toe beweegt, het is stil in het licht maar ook in het duister. Het is mooi om te zien maar ook weer zo leeg zonder jou, het gemis doet nog steeds pijn. Je zou nog van zoveel dingen hebben genoten, je zou het leven nog zo waardevol hebben gevonden, teveel om dood te kunnen zijn.