Tijdens jouw laatste dagen heb ik vaak gezegd, het is goed, je kan gaan, laat los, ik wilde dat je in rust kon sterven, het leven vredig verlaten, in de wetenschap dat het goed is geweest, dat ik van jou hou en dat ik weet dat jij van mij hield. Je was niet bang, ik denk dat je min of meer vredig bent gegaan.

Nu moet ik leren loslaten en ik weet niet hoe, ik voel mij nog zo verbonden met jou. Loslaten en koesteren, ik begrijp dat je bent overleden maar hoe kan ik accepteren dat wij niet samen verder gaan. Ik laat jou gaan maar hou mezelf vast aan jouw leven, mijn maalstroom van gedachten en gevoelens kan maar niet kiezen tussen loslaten en behouden. Wat kan ik behouden, wat blijft er over, welke rol speelt wat jij hebt achtergelaten in mijn toekomstige leven. Jouw leven was waardevol voor mij en had veel invloed op mijn leven, nu moet ik mezelf zien terug te vinden en ik kan geen uitgangspunt vinden. Is alleen verder gaan met of zonder jou, is het deels met jou en zo ja welk deel, hoe doe ik dat praktisch en hoe doe ik dat emotioneel. Blijven herinneringen of gaan die vervagen na verloop van tijd, welke invloed hebben ze op mij en wat is van belang voor jou en voor mij.

Ik zoek een invulling, een betekenis, een leidraad, een einde aan mijn vertwijfeling, een zekerheid dat het goed is. Net zo als ik dat jou zei dat je moest gaan omdat ik nooit egoïstisch had kunnen zijn in mijn liefde voor jou, hetgeen we beiden niet waren in ons huwelijk. We gaven liefde aan elkaar zonder veel terug te eisen, belangeloos gunden we de ander het beste. Het is zo moeilijk om te stoppen met liefde hebben voor jou, het is moeilijk om jouw liefde niet meer te ontvangen. Het is niet allemaal verdwenen maar ik weet het niet goed te plaatsen, ik weet niet hoe te kiezen in bewaren en loslaten, ik weet geeneens of er wel keuzes zijn of dat het alleen maar een stroom van gedachten en gevoelens zijn, die ik maar over me heen laat komen in de hoop dat ik op een dag begrijp hoe ik verder kan leven met en zonder jou.