De laatste dag van de maand is elke keer weer een maand erbij, vandaag ben je zes maanden geleden overleden. De tijdsduur heeft weinig invloed op mijn gevoelens, die blijven heen en weer schieten tussen uitersten, begrijpen maar niet accepteren, weten maar niet kunnen geloven. De onvoorstelbare werkelijkheid met het harde afscheid van de dood en de zachte herinneringen aan jou. Het gemis van jouw aanwezigheid maar nooit afwezig in mijn gedachten. Het is vermoeiend die constante confrontatie met het gemis, het diepe verdriet. Ik leef al een half jaar met en zonder jou, zes maanden die ik niet met jou heb kunnen delen, maanden die we voor het eerst niet meer samen hebben beleefd. Het doet pijn, ik heb de herinneringen van de afgelopen 24 jaar met jou, het is niet te bevatten dat er daarna een tijd is zonder jou, vooral het besef van definitief is te hard, nooit komt er meer een tijd met jou. Ik wil nog steeds graag een pauze in de dood, even weer tijd samen om het afgelopen half jaar te kunnen delen. Het zou alles goed maken als je weer even kon terug komen, het verlies is alleen maar zo pijnlijk omdat het nu voor altijd zonder jou is. Soms lukt het me best goed om te leven zonder jou, niet dat ik het leuk vind maar ik kan het wel. Toch benader ik het als iets tijdelijks in een vage hoop dat het ondenkbare niet definitief hoeft te zijn of simpel omdat voor altijd zonder jou een te harde en een te definitieve werkelijkheid is. Bij al het andere wat verloren is gegaan is het geheel een te groot verlies, de confrontatie met wat er nooit is geweest keert terug, een leegte waar jij moeiteloos een vangnet was om hetgeen ontbrak te relativeren. Nu moet ik mijzelf opvangen in de opeenstapeling van het verlies van toen en het verlies van nu. Ik doe het met de liefdevolle herinnering aan jou waarmee ik jouw aanwezigheid voel, de tijd zal het leren of ik weer een balans weet te vinden.