Ik ben bezig met jouw website, oorspronkelijk was het mijn website maar een paar jaar geleden heb jij die van mij overgenomen toen ik het te druk kreeg met andere websites. Het is noodzakelijk dat ik met jouw website aan het werk ga maar het raakt me. Ik zie de foutjes die je hebt gemaakt omdat je net even niet wist hoe dit precies op te lossen of omdat je internetverbinding weer eens haperde. Ik zie vooral je moeite, wat een werk heb je er aan besteed om het zo te maken dat jij het mooi vond of dat jij dacht dat goed was. Wat ik er vooral in terugzie is jouw passie voor iets en daarmee jouw levenslust, jij had altijd zo’n bijzondere positieve en onbevangen kijk op het leven. Je bijna grenzeloze vertrouwen in andere mensen, de kracht om het goede te willen doen zonder je af te vragen of het nodig was om je tijd en energie daar in te steken. Het werk dat ik nu aan jouw website doe is net zoiets als de klusjes die de buren doen, het is zo jammer dat niemand jou daar meer een plezier mee doet. Je verdiende zoveel beter, jij die altijd voor iedereen klaar stond, voor iedereen een hartelijk woord of vriendschappelijk gebaar had. Je hebt vaak zo weinig teruggekregen, ik had je zoveel meer gegund. Het doet pijn, de onmacht van nu, de keuzes waar ik voor sta, wat ga ik doen met jou, met mij, met ons. Wat laat ik voorbestaan en wat zal ik moeten beëindigen, waar neem ik afscheid van en wat kan ik behouden. Hoe dan ook, ik neem je liefde mee en je nagenoeg onbegrensde waardering voor mij. Ik zal denken aan jouw vertrouwen in het goede van de mens en aan jouw kunst om te genieten van de kleine dingen in het leven. Op een dag zal ik misschien weer in staat zijn om je positieve kijk op het leven te delen.