Het is vandaag in dit land heldere zaterdag, soms ook wel witte zaterdag genoemd, het is in de Oosters-orthodoxe week de hele week Bright Week, heldere week. De week na het orthodoxe Pasen, een week van blijdschap, van feest. Vandaag op zaterdag is het de dag om het graf te bezoeken, geen treurige dag om te rouwen maar een dag van vreugde, blijdschap om te vieren dat christus is opgestaan. Vooral is het een dag om blij te zijn met wie jij was, een dag waarop de levenden blij zijn met de band die er was en nog steeds is met de overledene, een dag om samen te vieren. In Nederland is het vandaag dodenherdenking, een bizar contrast met de boodschap van vreugde die ik vandaag aan je graf kom brengen. De buurvrouw heeft voor alle overledenen die ze vandaag bezoekt een speciale cake gebakken en nieuwe eieren rood geverfd, symbool van nieuw leven. Ik breng het rode ei en de cake met bloemen uit mijn tuin naar je graf en probeer dus blij te zijn, het is een vorm van erkenning dat je er nog steeds bent in mijn leven, ik ben je niet vergeten. Niet dat ik daar deze dag voor nodig heb, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Het is wel een apart symbolisch gebaar om bij je graf te proberen meer vreugde dan verdriet te voelen. Die blijdschap van jou in mijn leven is er altijd ergens wel achter het verdriet om het gemis maar tot nu toe had ik niet bedacht om hier bij je graf bij stil te staan. Later op deze dag zie ik de Nederlandse nationale dodenherdenking op tv en ik moet er om huilen, het raakt me, alle Nederlandse oorlogsslachtoffer worden herdacht maar niet de gewone overledene. De overledenen zijn niet dood maar levend in onze herinneringen, waar de dood het leven raakt, waar we samen zijn. In die gedachtegang is deze dag van vreugde inderdaad een mooie dag, een erkenning en bevestiging van de blijvende aanwezigheid van de afwezige.